برگرفته از پیشگفتار:
یکی از کارمندان بریتانیایی تازه وارد که دارای وجدانی تاثیر پذیر بود، توجیهات مقامات شرکت را چنین بازگو نموده است: «عضو هیئت مدیره یک بار برای من (در سال ۱۹۵۰ / ۱۳۲۹) توضیح داد که باید به خاطر بسپارم ما در اینجا باید به عنوان یک شرکت تجاری صرفا برای به دست آوردن نفت عمل کنیم ساختمان جاده ها، خانه ها، مدارس، کاشتن درخت، ایجاد باغ، ساختن بازارها و سینماها در مناطقی که اگر شرکت حضور نمی داشت، موجود زنده ای در آن یافت نمی شد، باید در نازلترین سطح ممکن انجام شود. این مطالب در پاسخ به پرسشهای جستجو گرانه من در این مورد داده شد که چرا شرکت نفت انگلیس و ایران اجازه داده است بازاری به کثیفی بازار آبادان در کنار بزرگترین پالایشگاه جهان وجود داشته باشد. من پرسیدم آیا این چیزی نیست که باید از آن شرم داشت؟ پاسخ این بود که ما نباید زیاد مداخله کنیم. اگر ما اندک امتیازی بدهیم آنها بیشتر از آن در خواست خواهند کرد. بنابراین بهترین کار این است که هر جا ارائه خدمات برای عملیات شرکت ضرورتی ندارد اصلا چیزی ندهیم.»
(الول ساتن نفت ایران ، ص ۱۱۰)
توضیح اینکه، رفتار دولت مرکزی در عصر پهلوی با مردم استانها و شهرستانهای ایران همچون رفتار عصر امپراطوری انگلیس با مردم کشورهای مستعمره و زیر سلطه است. تیمورتاش علی اکبر داور محمد علی فروغی، نصرت الدوله فیروز و... دستیاران معمار استبداد رضاخانی بودند که به هشدار دکتر مصدق گوش ندادند و خود نیز قربانیان آن شدند...