از مقدمه:
انقلاب بهمن ۱۳۵۷ خبر از پایانی داد که همه، مصمم و یک نفس خواهان آن بودند. سرنگونی حکومت شوونیست و مستبد پهلوی فعالیت علنی فرقه دمکرات آذربایجان را بعد از سالها به خلق آذربایجان مژده داد. کسانی که در داخل کشور سالها به حکومت ملی آذربایجان و سید جعفر پیشه وری به عنوان موسس آن عشق می ورزیدند از زندان آزاد شده، دفتر فرقه دمکرات آذربایجان را در تبریز دایر نمودند. جند نفری نیز از مهاجرت به آنها پیوستند. از فردای انقلاب کارگران دهقانان پیشه وران، کسبه زنان و روشنفکران آذربایجان توسط فرقه ای ها و سایرین آغاز به سازماندهی شدند و در سندیکاها، اتحادیه ها، شوراها و انجمن ها، کانونها و سایر سازمانها متشکل گردیدند. قالیبافان تبریز در سندیکا با ۱۳ هزار عضو، کفاشان، کارگران ساختمانی، ماشین سازی، تراکتور سازی، سیمان صوفیان، انبارهای عمومی و در مجموع از ۶۰ مرکز صنعتی و تولیدی با هزاران عضو در تشکلها به سمبلی مبارزه برای دیگر آذربایجانیان مبدل گشتند. زنان و جوانان محافل خویش را بر پا داشتند. هنرمندان و روشنفکران آذربایجانی در کانون های شعر و موسیقی گرد آمدند و به نشر روزنامه و محلات ترکی و ایفای هنر و موسیقی ملی پرداختند. روزنامه آذربایجان ارگان مرکزی فرقه منتشر گشت. دفتر مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان ابتدا در تبریز در خیابان راه آهن، سپس در جلوی استانداری، بعد در میدان نماز مقابل راسته کوچه و نهایت در مقابل باغ گلستان دایر شد (با حضور اعضای قدیمی فرقه از جمله صفرخان قهرمانی، صاحب ۳۲ سال زندان بخاطر شرکت در قیام ۲۱ آذر و دفاع از حکومت ملی آذربایجان) و تبدیل به مرکز کار تبلیغاتی، تشکیلاتی گشت...