پس از جنگ ژوئن 1967 و شکست نظامی ارتش های کلاسیک عرب در برابر تهاجم اسرائیل و نیز ورشکستگی استراتژیک رژیم های عربی در سطح سیاسی، خلق فلسطین تمام امید خود را از سیاست بازیهای رژیم های سوادگر عربی قطع کرده و با ارزیابی صحیح از موقعیت استراتژیک خلق خود، به تشکل توده های فلسطینی پرداخت.
رهنمود خلق فلسطین با تکیه مطلق به نیروی لایزال خلق خود، استراتژی تهاجمی جنگ خلق در یک مبارزه مسلحانه دراز مدت و بسیج همه جانبه توده های فلسطینی برای شکست قطعی دشمن، کسب و حفظ حاکمیت فلسطین و پیکار بی امان علیه توطئه های صهیونیسم و امپریالیسم بین المللی بود.
انقلاب فلسطین با تیکه بر حاکمیت توده های فلسطینی، دارای اصالت ذاتی بود که به عنوان انقلاب مادر در خاورمیانه به تمامی نیروهای خلق در این منطقه از لبنان تا ایران، توانی تازه بخشود و با رشد چشمگیر و تحرک بی مانند آن خطر بزرگی برای اهداف امپریالیستی در این منطقه به شمار آمده و می آید.