جامع ترین و روشن ترین رساله ای که از دوران قدیم درباره ی ادبیات باقی مانده رساله ای است از نویسنده ی گمنام ،با عنوان در باب شکوه،که تا قرن 16 میلادی کسی از آن با خبر نبود.و در سال 1554 روبرتلو در شهر بال سوئیس آن را کشف کرد.
رساله در باب شکوه سخن لونگینوس،در واقع بیشتر نقد ادبی است تا نظریه پردازی.
لونگینوس شکوه را بیش از آنکه تعریف کند،شرح می دهد.قطعاتی را با شور و علاقه از نویسندگان و شاعران قدیم انتخاب و نقل می کند.

ژاکی پیژو در 1991 در وصف آن می نویسد:
«کتابی است طلایی ، کافی است در آن تعمق کنیم تا متقاعد شویم.یگانه کتاب فن بلاغت است که به هیجان می آورد...! در واقع کتاب شگفتی است. در نظر اول در هم جوشی است،بازی عالمانه ای که بر انواع دیگر آن،که نظم و ترتیب بیشتری دارند ترجیح دارد.اما وحدت آن در اینجا نیست،بلکه به صورت ریشه ای تر در تاکیدی مکرر است بر قدرت ذهن و نیز اهمیت یگانه ارزشی که امروزه آن را نبوغ می خوانیم.»

دکتر عبدالحسین زرین کوب در مورد این رساله چنین می نویسد:
«یکی از مهمترین آثار یونان در فن نقد و مسائل مربوط به علوم بلاغی کتابی است در باب نمط عالی،یا جزالت اسلوب،که نام نویسنده به صراحت در متن نیامده است،اما هم از دیرباز باستناد بعضی قرائن،آن را به لونگینوس از ادبا و حکما ء قرن سوم میلادی یونان منسوب داشته اند.
و از اینرو به کتاب لونژن یا رساله ی لونگینوس مشهور شده است.
رساله لونگینوس آخرین اثر مهمی است که از یونان قدیم در باب نقد و نقادی باقی مانده است و از این پس بر اثر فترات اجتماعی و سیاسی و استیلاء آیین مسیحیت در ادبیات یونان،اثری ادبی ارزنده ای بوجود نیامده است.و فرهنگ و ادب درخشان یونان اندک اندک از میان رفته است . . .»