مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی (زاده ۳۴۱ ه.ق در مرو)، شاعر ایرانی در نیمه دوم سده چهارم هجری و (شاید) آغاز سده پنجم هجری است. چنان که از نامش برمی‌آید و خود وی نیز به این امر اشاره دارد اهل مرو بود. کسایی در اواخر دوره سامانیان و اوایل دوره غزنویان می‌زیسته است.
دیوان کسایی که تا قرن ششم موجود بوده، بعدها از میان رفته است. در باره شعر او، مؤلف کتاب النقض که دیوانش را در دست داشته می‌گوید : « همه دیوان او مدایح و مناقب حضرت مصطفی و آل اوست».
عوفی هم می‌گوید : « اکثر اشعار او در زهد و وعظ است، و در مناقب اهل بیت نبوت ». اشعار مذهبی او بیش از جنبه شعری، از نظر تاریخ اجتماعی ایران و پیشینه انتشار شیوه‌های گونه‌گون فکری در خراسان اهمیت دارد، اما جلوه اصلی شاعری او که در طول قرنها مایه اشتهار شاعر گردیده از آنجاست که کسایی نقاش چیره‌دست طبیعت است و وصفهای روشن و جاندار با تشبیهات ساده و لطیف و دلنشین او را در شعر کهن فارسی بلند آوازه ساخته است.