در کتاب «سیمای دو زن» که سعیدی آن را به دختران میهنش تقدیم نموده است، دو شخصیت از داستانهای کهن را که یکی لیلی و دیگری شیرین است، در مقابل یکدیگر قرار داده، محیط زندگی، خلقیات مردم زمان، صفات، عادات و کارهای این دو زن را مقایسه میکند، در عین این که به تفسیر و تحلیل این دو اثر نظامی میپردازد.
مینویسد: «هر دو داستان (یعنی لیلی و مجنون و خسرو و شیرین)، شرح دلدادگی است و جفای فلکی که با دلدادگان دایم به کین است. ..
عشق لیلی و مجنون از علاقه معصومانه دو کودک مکتبی سرچشمه میگیرد... ظاهراً در مراحل خردسالی. دو کودک که لابد فاصله ای تا مرز بلوغ دارند، همدرس اند و کار همدرسی به همدلی میکشد و محبت معصومانه ای از آن جنس که میان اطفال یک خانواده یا محله معمول است.