زین الدین (جعفر) زاهدی این کتاب را در علم البلاغه، یعنی بیان، معانی و بدیع نگاشته است. وی در این کتاب، ابتدا فصاحت و بلاغت و فایده آن را شرح داده، سپس نویسندگان کتب بلاغی را نام برده و به توضیح درباره مفتاح العلوم سکاکی و شارحان (از جمله خطیب قزوینی (دمشقی))، محشیان و ملخصان آن (از جمله مطول تفتازانی) پرداخته است. این کتاب در حقیقت، شرحی مختصر بر تلخیص مفتاح العلوم خطیب دمشقی است که از بخش سوم مفتاح العلوم سکاکی برگزیده شده. دکتر زاهدی ابزارهای فصاحت و بلاغت در کلمه، کلام و متکلم را در سه بخش معانی، بیان و بدیع عنوان کرده و در هر باب شواهدی از آیات، کلام بزرگان و اشعار عربی و فارسی نیز آورده است. این کتاب اولین بار در سال 1346 شمسی به همت دانشگاه مشهد به طبع رساند.