فرّ در شاهنامه ی فردوسی با همه ی تجلیات گوناگون و مظاهر مختلف خود فقط یک صفت تغییر ناپذیر دارد و آن اینکه " چیزیست خدایی " و این چیز خدایی گاهی به صورت نور از چهره و دیدار پادشاهان و موبدان و پهلوانان می تابد و زمانی به صورت نیرویی در بازوان رستم سمبل تمام نمای قدرت ملی پیکار با گردن کشان و دشمنان شاهنشاهی ایران زمین پدیدار می شود و لحظه ای به شکل یک اندیشه ی خدایی در پیدا کردن رازهای سر بسته ی دنیای زندگی انسانها و حتی در هم شکستن جادو ها یعنی دیوار ها و مرز های مانع حرکت و پیشرفت جلوه می کند و این چیز با در بر داشتن مفاهیم عظمت و شکوه آئین و شرف و سنگ و وقار به هر صورت و شکلی ظاهر باشد مظهر و تجلی گاه آن " انسان یا هر موجود دیگر " از صفت زیبایی برخوردار است و بقول خواجه ی غزل سرای شیراز " آنی " دارد . می توان در یک عبارت گفت : فرّ یک فروغ ایزدی است که به دل هر کس بتابد از همگنان خود برتری می یابد و از پرتو این فروغ است که شخص به نیروی بالاتر از حد انتظار می رسد.