این کتاب چهارمین نشریه از انتشارات وزارت فرهنگ و هنر درباره بررسی‌های مردم‌شناختی در شاهنامه فردوسی است. آنچنان که از شاهنامه فردوسی برمی‌آید ایرانیان دوست‌دار پادشاه خویش بودند و از فرمانبرداری او کوتاهی نمی‌کردند. بندگی و چاکری او را بایسته می‌دانستند و به فرزند خود اندرز می‌دادند که در انجام فرمان شاه درنگ نکند و فرمانش را چون فرمان یزدان بداند. در این کتاب شاهدهای ارتباط شاه و مردم به ترتیب زمان از روی شاهنامه یاد شده است.