از متن کتاب:
هروقت نامِ «شاعر» را کنارِ نام «ترانه سرا» میشنوم، بی اختیار «خیاط و پالاندوز» در مخیله ام جای میگیرد.. زیرا پالاندوز از آنجایی که با سوزن سر و کار دارد به پاسِ این سوزنگری به خود گمانِ خیاط بودن میبرد... هر ترانه سرا نمیتواند به مقامِ والایِ شاعری برسد، ولی هر شاعری میتواند از سرِ تفنن، ترانه سرایی کند و اِی کاش اینگونه نباشد.. چراکه ترانه سرایی، حرمتِ والای شاعری را میشکند، همانگونه که وقتی از ملک الشعرای بهار و رهی معیری، ترانه ای شنیدم، نه تنها آن عزیزان در ذهنِ من بزرگ نشدند، بلکه از فرازِ کارِ خود به فرود افتادند ... فاصلۀ شاعرِ راستین با ترانه سرا، فاصله ایست میانِ فرهادِ کوهکن با استاد محمدِ سنگتراش در بهشت زهرا !!.. یکی تیشه بر دل میزند و آن دیگری تیشه بر گِل.. انگیزۀ فرهاد در کوه تراشی عشق است و انگیزۀ محمدِ سنگتراش دستمزد میباشد.. ترانه سرا برای پول میسراید و اربابِ او آهنگساز است...