این کتاب که از مشهورترین و پرخواننده‌ترین نوشته‌های باشلار است، از جمله بدین مناسبت درخور توجه است که نویسنده آن که اعتقاد داشت همه امید و آرمان فلسفه باید این باشد که شعر و علم را مکمل یکدیگر سازد و آنها را جون دو ضد لایق یکدیگر با هم آشتی دهد، بیش از آنکه از میان عناصر اربعه، هوا و خاک و آب را مورد تحقیق قرار دهد، نخستین بار در این کتاب، روش بررسی خاص خویش را که در تقاطع شعر و علم واقع است، محک زده است.