مقدمه:
نمی خواستم لااقل بدین زودیها دفتر حاضر را زیرحاب ببرم. از نیش زبان بدخواهان که بگویند، حنتهاش ته کشیده، یا مرا به خود بزرگ بینی متهم کنند با اما دوستان اصرار می کردند که یادداشتها را گرچه تا تمام چاپ کنم. دوستان می گفتند که چاپ آنها بی فایده نیست دیگران آنرا کامل خواهند کرد.
بسیاری از این یادداشتها گم و گور شده و از بین رفته اند. پاره یی هم ارزش عرضه نداشت، شاید ته رنگی مایه خصوصی داشتند. مسایل مشخصی را هر چند در قالبی نو و بازتانی شعر گونه – چرا باید برای دیگران مطرح کرد؟ هر اثر هنری، وقتی در اختیار جمع قرار می گیرد، ناگزیر می باید مسائل، درگیریها، خواستها و علائق بنیادی جمع را مطرح کند. هرکس مختار است برای خودش بنویسد، اما موظف نیست آنچه را که برای دل خودش آفریده، در اختیار جمع بگذارد براساس همین استدلال به چاپ این دفتر کوچک، راضی شدم.
منصور یاقوتی
تابستان ۳۶، کرمانشاه