برگرفته از متن کتاب:
ادبیات بیداری زبان است. وقتی ادبیات خلق می کنیم اگر ادبیات به معنای واقعی کلمه باشد با آن زبان درونی در آن زبان درونی سخن می گوییم. خاموشی ما غفلت از آن زبان است؛ خفتن آن زبان است. خواب و رویا دریچه هایی به آن زبانند؛ راه هایی برای بیدار کردن آن زبان به همین سبب برای یافتن، برای بیدار کردن آن زبان از یاد رفته، باید خوابید؛ از این دنیای پوستی، قشری، غشایی. اگر از آن زبان، خوب مراقبت به عمل بیاید وارد دنیای دیگری خواهیم شد و به زبان ژرفتری دست خواهیم یافت؛ زبان ریشه ای تری را یاد خواهیم گرفت و آن زبان در ناخودآگاه جمعی ماست. هنرمندان و شاعران بزرگ با آن زبان، از آن زبان، در آن زبان با ما سخن می گویند. به همین سبب است که قرنها فاصله، بیگانگی میان ما و شاعران بزرگ ایجاد نمی کند. خلوتهای بزرگ نظامی، مراقبه های ژرف او، انزواجوییهای او، درست از اعماق جان سخن گفته اند. یعنی می خواستم بگویم از آن طرق به اعماق ژرف روح بشری وارد شده است؛ بیرون رفتن از همه ی پوششها، کندن همه پوسته ها، خرقه ها و عریانی در مرکز وجود خویشتن. زبان کتابهای بزرگ، آن زبان ژرف است. نظامی با مخزن الاسرار، خسرو و شیرین و هفت پیکر از آن زبان سخن می گوید. آن زبان را به نمایش می گذارد. کتابهای متعارف در ما تکانه ای ایجاد نمی کنند، چون به زبانی سطحی با ما سخن می گویند؛ در زبانی اجتماعی، شسته و رفته. آینه ی غیب آن دنیا آن زبان را به نمایش می گذارد و وقتی به حافظ می گوییم لسان الغیب، درست همین مسئله مد نظر است و آن زبان بشری نیست، زبان دوره خاصی نیست، زبان تاریخ نیست؛ زبان بشریت است...