از متن کتاب:
با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت و اعلام آتش بس بین ایران و عراق، آزار و اذیت در اردوگاه به شکل محسوسی کاهش پیدا کرد. حتی فرمانده و بعضی سربازها روش‌های مختلفی را برای دلجویی از ما به کار می‌بردند. یکی از این روش‌ها که ظاهراً در اکثر اردوگاه‌ها استفاده شد اعزام اسرا به زیارت کربلا بود. البته این سفر هم مانند بقیه کارهای دوران اسارت با اجبار و بدون حق انتخاب انجام گرفت.
روزی که فرمانده اعلام کرد قرار است به کربلا برویم از خوشحالی در پوست خودم نمی‌گنجیدم. خدا را شکر می‌کردم.
زیارت کربلا آرزوی همه ما بود. چه آن‌زمان که در جبهه می‌جنگیدیم و چه زمانی که اسیر شدیم. بارها شاهد بودم که بچه‌ها هنگام درد یا شکنجه سرشان را به طرف کربلا می‌چرخاندند و بر امام غریب و یارانش سلام می‌دادند. با این‌حال وقتی فرمانده اردوگاه خبر را اعلام کرد، ارشد آسایشگاه گفت باید منتظر بمانیم تا او کسب تکلیف کند...