تاریخ احوال حزین که خود نوشته است.
حزین لاهیجی، محمد علی، فرزند ابوطالب. (1103-1181ق)، ادیب، عارف و شاعر؛ متخلص به حزین و معروف به شیخ علی حزین. وی در اصفهان متولد شد. بعداز هجوم افاغنه درسال 1135ق به اصفهان، از آن شهر فراری شد و سرگردان، تا اینکه در سال 1146ق از ترس نادر شاه به هند رفت و تا آخر عمر حدود سی‌وپنج سال در هندوستان زندگی کرد و در سال 1181ق در حدود هفتاد و هشت سالگی در بنارس درگذشت و در همان شهر دفن شد. او از احفاد شیخ زاهد گیلانی، عارف معروف، بوده است و خطوط را بسیار نیکو می‌نوشت و صاحب کمالات صوری و معنوی بود. او سرگذشت خود و حوادث و وقایع عصر خویش را با احوال و اوضاع سیاسی به قلم شیوایی نوشته است. حزین با اکثر علوم و فنون آشنایی کامل داشت.
تألیفات متعددی در نظم و نثر به عربی و فارسی داشته است که مهمترین آنها عبارتند از «تذکره شعرا»؛ «تاریخ حزین»؛ «دیوان»؛ اشعار؛ «کلیات»؛ شامل قصاید و مثنویهای «صفیر دل»؛ «حدیقه ثانی»؛ در برابر حدیقه سنایی؛ «خرابات»؛ «چمن و انجمن»؛ «مطمح‌الانظار»؛‌«فرهنگنامه»؛ و «تذکارات العاشقین»؛ در برابر «لیلی ومجنون».