در قرن بیستم بیش از قرون گذشته در ایران شاعر به وجود آمده و علت آن این است که در ابتدای این قرن رژیم استبداد به مشروطیت بدل شد و مردم حساس و روشنفکر که دارای قریحه ادبی بودند، توانستند زیر لوای آزادی افکار خود را در قالب نظم بیان کنند. شاعرانی چون ادیب پیشاوری، صبوری ملک‌الشعرا، فرصت شیرازی، شهریار تبریزی، حبیب یغمایی، ابراهیم صهبا، ابوالقاسم حالت، فرخی یزدی و .... که دیوان اشعار آنان منتشر شده و همچنین عده‌ای که اشعار آنان (در زمان طبع این کتاب) هنوز منتشر نشده است؛ چون دکتر خانلری، استاد همایی و .... که نمونه‌ای از اشعار هر دو گروه در این کتاب گردآوری شده است.