به نظرم هر زندگی تصویری است در آیینه قدی که وقتی آیینه می شکند، به ظاهر تصویر، انسجامش را و یکپارچگی اش را از دست می دهد. هر قطعه و هر ذره از آیینه می افتد در گوشه ای و به دست افراد مختلفی. این افراد تکه ها را نگاه می کنند و بخشی از زندگی را در آن می یابند. بعد یکی پیدا می شود که سعی می کند این تکه ها را بگذارد کنار هم و با درست کردن جورچین وار به انسجام قبلی برگردد. این کار به طور کامل امکان ندارد. تکه هایی از آیینه پیدا نمی شود، تکه هایی از آیینه را غبار می گیرد، تکه هایی از آیینه فراموش می شوند. در نهایت تصویری که ساخته می شود، تصویر کاملی نیست. تصویر یک زندگی است و تصویر یک زندگی نیست.
تصاویری که دوستان شهید احمد کاظمی بیان کرده اند، همین حالت را دارند. دوستان شهید از تکه ای گفته اند که نزد خودشان بوده است. تکه های دیگر را آنها ندیده اند، بنابراین این تصویر کامل نیست و شاید بشود گفت فقط مشتی است نمونه خروار و نه بیش...