سخن ناشر:
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
او از جمله نوادری است که ما در گیتی کمتر به خود دیده و هر از چن دگاهی همچون شهابی آسمان تیره و تار تاریخ بشریت را منور کرده، به آن جلوه ای سزاوار می بخشد. آری به راستی امام موسی صدر از آن درهای یگانه ای است که در تمامی عرصه های حیات، خوش درخشید و نگارمان نه «نجم الموتمر» که به غمزه «ماه مجلس شد». در عرصه تاریک و غبار گرفته آن روز شیعیان لبنان آوای «السلاح زینه الرجال» سر داد و عزت و حمیت را به شیعیان بازگرداند و آنان را در پی کسب حقوق از دست رفته شان نهیب زد و در عرصه فرهنگ و دین با کلام جادویی خود مخاطبین را تا قلمرو «قاب قوسین او ادنی» برد و با نوک قلم خود دل هر خواننده را ربود که کلامش وحی و دمش مسیحایی بود. او با خروش موسایی خود لرزه بر اندام فرعونیان و بیدادگران می انداخت و در تنهای خود چون شمع می سوخت؛ چه او همواره و از هر سو مورد هجوم تاتارگونه دوستان ناآگاه و دشمنان کینه جو قرار داشت. آری او مظلوم بود؛ واقعاً مظلوم. او هدیه و لطف خدا به جامعه محروم و مصیبت زده شیعه بود. همو که درد و درمان را خوب می شناخت و یادش گرمی بخش دل شیعیان بود؛ «و ذکره شفاء». صبر و تحمل را چه خوب معنی می بخشید که خود صدر بود: «الم نشرح لک صدرک» گویند که عیسویان او را مسیح می خواندند لیک نامش موسی بود تا با محرفان و نااهلان دینِ موسی بستیزد و کلام وحی را بار دیگر موسی وار تبیین کند که: «الاسماء تنزل من السماء».
وه که چه معجزه ای کرد، چه ید و بیضایی؛ او خواب را بر فرعونیان زمان، کاخ نشینان بی خبر از درد محرومین، مسرفین و مبذرین که با به بند کشیدن مردم در کاخ های مجلل خود آرمیده بودند، حرام کرد و ولوله ای در جامعه لبنان پدید آورد و در دل شیعیان فروغ فروزان امید آفرید و بر جانشان شعله شور افکند که او «ذکر الله» بود و «ذکر الله هو الاکبر»؛ شیعیان خفته و تحقیر شده را عزتی دوباره داد که حیات مرد در عزت و مماتش در ذلت اوست و همواره میگفت من پیرو علی (ع) و حسینم (ع). موسی صدر از آن اوراق زرین و نامکرر تاریخ است که تندباد گذشت ایام هرگز گرد فراموشی بر آن نخواهد پاشید و همیشه سرافراز و سربلند بر قله های شکوه و عظمت تاریخ لبنان و شیعیان جهان و مومنان در اهتزاز خواهد بود و همچون گوهر شبچراغ و اکسیر اعظم ملت لبنان و چون خال دلربایی برگونه شیعه باقی خواهد ماند و هم اکنون به خورشیدی پشت ابر و نوری بهجت را در دل ماند که روشنی بخش و
زاینده عشق و محبت و شور و حرکت است.
یاد و خاطره او همیشه جاویدان و ما بر آن امیدیم که روزی چشمهایمان به جمال دل آرایش در ام القرای اسلام روشن گردد که «انه علی رجعه لقادر»
در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است
به امید آن که روزی تو به چشم من در آیی