از پیشگفتار کتاب:
از روزی که تفکر اسلامی ایرانی با یورشهای پی درپی سلطان محمود غزنوی وارد شبه قاره هند شد، زبان فارسی نیز در سرزمین پر راز و رمز هند جا خوش نمود و در اندک مدتی قابلیت و ظرافت خود را نشان داد و با روح لطیف و نازک خیالی مردمان این دیار موافق افتاد و رونق یافت و حکومتهای مستقلی چون غوریان، ممالیک، خلجیان، تغلقیان سادات و لودیان به حمایت از دانشمندان صوفیان هنرمندان شاعران و بازرگانان برخاستند و چون در اوایل قرن هفتم هجری ایران عرصه تاخت و تاز سپاهیان مغول شد و مراکز متمدن آن روزگار، تخریب و غارت گردید، اهل قلم که در جستجوی مکانی امن بودند، به شبه قاره هند و آسیای صغیر روی آوردند و هر کدام در پناه حکمرانی فعالیت های علمی و ادبی خود را از سر گرفتند. جلال الدین فیروز شاه خلجی که مردی صاحب دل و هنرشناس بود از صاحبان اندیشه و هنر سخت حمایت نمود. پادشاهان غوری علی رغم ستمکارهایشان به تکریم و حمایت اندیشمندانی چون محمد عوفی و امام فخر رازی برخاستند. در زمان پادشاهان گورکانی هند چون بابر اکبر، جهانگیر، شاهجهان، داراشکوه، اورنگ زیب، محیط سیاسی و اجتماعی و فرهنگی از هر لحاظ آماده پذیرش اهل قلم و هنر گردید...