از مقدمه کتاب:
درباره شعر - اونگارتی در شعر این قرن، چهره ای بی مانند است و چگونگی اجزاء و ابزار بیانی شعر و نحوه تشکل یافتن آنها، به روشنی، نشان می دهد که صناعت و صورت شعری او هم در بر گیرنده مبانی اصلی هنر امروز است و هم نمایانگر نگرش و دنیای خاص او، یعنی، همچون تمامی شاعران از یک سو شعرش از هر گونه تزئین و پیرایه و قراردادی پیراسته و برخوردار از زبان طبیعی و اجزای ساده اما ساختاری پیچیده است، و از سوی دیگر، با آن بیان موجز و فضای بی انتها و تشکل مینیاتوری، پدید آورنده «شعر کیهانی» خاص اوست.
زبان برای اغلب شاعران، محمل و معادلی برای فضای شعر است. ولی واژه ها برای او نگارتی سنگهای آتش زنه ای هستند که شاعر از پیوند و برخوردشان نوری بر می انگیزد و فضای بیکرانی را روشن می کند و خود در برابر آن گستردگی و نور ناپدید و هیچ می شود. صناعت و صورت شعر اونگارتی برتافته از همان سرزمین و بیابانی است که همواره از آن سخن گفته است و او را به کشف این همانی خلا و بیکرانگی رسانده است و اصلی ترین ویژگی نگرش او را پدید آورده است. همان واحه با آن عریانی و سادگی و هیچ بودنش در برابر بی انتهایی کویر همان نوری که اشیاء را متلاشی و نابود می کند و «هیچی» و «بیکرانگی» را در چشم ما می نشاند سخن کوتاه در شعر اونگارتی «بیکرانگی، توهمی دیدنی است. به شعر «سربازها» نگاه کنید:
سربازها
ایستاده اند
مثل برگها
بر درختها
در پاییز...