مقدمه:
از جمله شخصیتهای تاثیرگزار فرهنگی مولوی است. از گذشته تاکنون افکار و سخنانش مورد نقد و بررسی موافقان و مخالفان بوده است. یکی از منابع برجای مانده از او کتاب «مجالس سبعه» می باشد. این کتاب که حاصل هفت سخنرانی اوست توسط فرزندش سلطان ولد گردآوری و نشر داده شد.
بنابر تتبعی که صورت گرفت این اثر شرح و توضیحی نداشت. به همین خاطر پس از مطالعه و بررسی که یکسال به طول انجامید، این دفتر سامان یافت.
در اثر حاضر فقط به شرح و ارزیابی احادیثی که مولوی در این هفت سخنرانی از آنها سود برده است، پرداخته شده تا مشخص شود ملای رومی قبل از آشنایی با شمس و نگارش مثنوی چه رویکردی نسبت به احادیث اسلامی داشته است.
در این تحقیق مشخص شد جلال الدین علاوه بر روایات صحیح در غالب جلساتش، روایاتی بدون منبع معتبر آورده و در تمام هفت سخنرانی از ترکیب خبر و حتی جعل حدیث نیز سود برده است. این نگره که پس برخی مدعی اند مولانا عالم به رجال و حدیث بوده است، مورد تردید قرار می گیرد. همچنین درود و ترضی وی بر اصحاب رسول الله (ص) در کنار اهل بیت پیامبر شاهد روشنی بر تسنن این صوفی ایرانی است. امید که برای اهل علم و ادب مفید باشد.