از مقدمه کتاب:
وقتی سخن از شاعران کشوری که دارای کهن ترین تاریخ فرهنگ و ادب گیتی است به میان می آید، بنظر می رسد که ایران زمین، این مهد تمدن بشری، هنوز در عالیترین مدارج فرهنگ و ادب قرار داشته و ناگفته های زیادی برای گفتن در جهانیکه می رود، عواطف و احساسات انسانی را در خود فرو ببلعد دارد تا به زندگی سرد بدون معرفت عشق و عرفان ببخشد و سیر بسوی کمال معرفت را سرلوحه حرکتهای فرهنگی ادبی خویش قرار دهد. شاید بعضی ها تصور نمایند که آثار بجای مانده فرهنگی از ادوار مختلف و زمانهای متفاوت فقط مربوط به مردان بوده و زنان هیچگونه نقشی در آفرینش ادب و فرهنگ نداشته اند. در صورتیکه زنان زیادی در این جهان پهناور آفرینندگان آثار بزرگی شده اند که به پایداری گیتی جاودان گشته اند. آگاهیهای فراوانی از جامعه خویش در زمینه های فرهنگی اجتماعی اخلاقی، مذهبی و عرفانی در قالب نثرهای شورانگیز و اشعار دل انگیز در اختیار نسلهای بعد از خود قرار داده اند که هر یک در نوع خود اثری بر ارج بوده و در غنی شدن فرهنگ در طول تاریخ سهم بسزائی را عهده دار گردیده اند. لکن بودند تعداد زیادی از زنان صاحب قلم و قریحه داران شعر و سخن که به عللی نا شناخته مانده اند و صفحات زرین تاریخ فرهنگ از نام و یاد آنان خالی مانده است...