کتاب جایگاه نثر شیراز و فارس در تحول نثر فارسی نوشته منوچهر دانش‌پژوه نثر فارسی را در سده‌های هفتم تا نهم هجری بررسی می‌کند و برای شناخت مهم‌ترین آثار نثر فارسی باید به تاریخ ادبیات هزار ساله ادب فارسی رجوع کنیم که در این میان سه کتاب از میان آثار مهم نثر فارسی دارای مرتبت و اهمیت بیشتری است: تاریخ بیهقی، کلیله و دمنه و گلستان سعدی. نویسنده در این کتاب به بررسی و تحقیق درباره جایگاه نثر شیراز و فارس در تحول نثر فارسی در سده های هفتم تا نهم هجری پرداخته است. او تأثیر سبک نویسندگی نصرالله منشی و دیگر نثرنویسان مهم شیراز و فارس، به‌ویژه روزبهان بقلی شیرازی، قطب‌الدین شیرازی، معین‌الدین معلم، جلال‌الدین دوانی و ابن روزبهان ثانی را در سده های مذکور در نثر فارسی و همچنین آثار آنان را مورد بررسی قرار داده است. مهم‌ترین فصل این اثر نیز به کتاب بی‌همتای گلستان سعدی اختصاص دارد و برخی از کتبی که به پیروی از شیوه نویسندگی سعدی نوشته شده است؛ از جمله روضه خلد مجد خوافی، بهارستان جامی، اخلاق الاشراف عبید زاکانی در این بخش معرفی شده است، تحلیل می‌کند.