نویسندگان آفریقایی به جای نوشتن یا خواندن برای خلق زیبایی، از ادبیات شفاهی بی نظیر مردم خود بهره گرفته و از زیبایی به منظور انتقال اطلاعات و حقایق مهم به جامعه بهره می گیرند. به خاطر تاریخ پر فراز و نشیب این قاره، ادبیات پسا استعماری بسیار در آفریقا مورد توجه بوده است. ادبیات داستانی آفریقا در شرایط مفهومی و ساختاری متناقضی متولد شد. «تناقض‌ها» همچون سایر مفاهیم می‌توانند کارکردی دو یا چندگانه داشته باشند و همچنانکه ممکن است تاثیراتی مخرب برجای گذارند، از تاثیراتی سازنده نیز برخوردار باشند. در حالی‌که داستان نویسی مدرن در غرب به دنبال رواج اندیشه‌های فردگرایی پدیدار شد و داستان‌های مدرن، روایتگر زندگی خصوصی و روزمره ی افراد گمنامی شدند که از خلال روابط اجتماعی می‌کوشیدند تا به آرمان‌ها و آرزوهای کاملا" شخصی، روزمره و دنیوی خودشان دسترسی پیدا کنند، ادبیات مدرن آفریقا در شرایطی متفاوت متولد شد. اگر داستان‌نویسی مدرن غربی بیانگر پدیداری خود‌آگاهی فردی است، داستان نویسی مدرن آفریقا در شرایط ظهور خود‌آگاهی جمعی پدیدار شد و علت آن نیز چیزی جز حضور دولت‌های استعمارگر در این کشورها نبود. یعنی به‌طور دقیق همان چیزی که این نویسندگان در اعتراض به حضور آنها، به خلق آثار خود پرداختند. حضور کشورهای استعمارگر، اگرچه برای مردمان ساکن کشورهای آفریقایی همچون هر کشوری دیگر که حضور استعمارگران را تجربه کرده‌اند ناراحت کننده بوده است، اما به مثابه یک عامل وحدت بخش به همبستگی مردم این کشورها منجر شد و در فقدان عوامل وحدت‌بخشی همچون یک دین فراگیر و یا یک زبان ملی که همگی بدان صحبت نمایند، نقش انسجام و وحدت‌بخشی میان مردم کشورهای آفریقایی را ایفاء کرد.