بخشی از کتاب دن کیشوت:
«در جایی از لامانچا، که نامش را به یاد ندارم، مدت‌ها پیش نجیب‌زاده‌ای زندگی می‌کرد با نیزه‌ای در رف، سپری کهنه، اسبی لاغر و سگی تازی شکاری. آبگوشتی با گوشت گاو بیشتر از گوسفند، سالاد با گوشت شب‌مانده در بیشتر شب‌ها، تخم‌مرغ با گوشت و عدس در شنبه‌ها، عدس ساده در جمعه‌ها و کبوتر به عنوان غذای اضافی در یکشنبه‌ها، سه چهارم درآمدش را می‌بلعید. بقیه خرج ردایی از پارچه مخملی خوب با شلوار مخمل و کفش‌های مخملی برای روزهای عید و لباسی از پارچه پشمی خوب برای روزهای عادی می‌شد. او یک اقتصاددان در خانه داشت که سنش از چهل سال گذشته بود، یک خواهرزاده که به بیست نزدیک می‌شد و یک مستخدم برای کارهای خانه و بیرون که هم اسب را زین می‌کرد و هم داس به دست می‌گرفت.
این نجیب‌زاده در اوقات فراغت خود، که بیشتر سال را در بر می‌گرفت، خود را وقف خواندن کتاب‌های شوالیه‌گری می‌کرد، آن هم با چنان علاقه و لذتی که تقریباً به کلی شکار و حتی مدیریت املاکش را فراموش کرد. کنجکاوی و حماقتش به جایی رسید که زمین‌های قابل کشتش را فروخت تا کتاب‌های شوالیه‌گری بخرد، و به این ترتیب هر کتابی از این نوع را که می‌توانست به دست آورد به خانه برد. از میان همه آنها هیچ کدام به نظرش به پای آثار فلیسیانو د سیلوا معروف نمی‌رسید.»