بخشی از متن کتاب موبی دیک:
«مرا اسماعیل صدا کنید. چند سال پیش - مهم نیست دقیقاً چند سال - با جیب‌های تقریباً خالی و هیچ چیز خاصی که در خشکی توجهم را جلب کند، تصمیم گرفتم کمی در دریا گشت و گذار کنم و قسمتی از جهان آبی را ببینم. این روش من است برای راندن ملال و تنظیم گردش خون. هر وقت متوجه می‌شوم که شروع کرده‌ام به اخم کردن بی‌اختیار، هر وقت در روحم نوامبری نمناک و بارانی حاکم می‌شود، هر وقت خودم را می‌یابم که ناخودآگاه جلوی تابوت‌سازی‌ها می‌ایستم و پشت سر هر تشییع جنازه‌ای که می‌بینم راه می‌افتم، و به‌ویژه هر وقت افسردگی چنان بر من غلبه می‌کند که نیاز به اخلاق قوی دارم تا جلوی خودم را بگیرم که عمداً به خیابان نروم و کلاه مردم را از سرشان برندارم، آن وقت است که تصمیم می‌گیرم هر چه زودتر راهی دریا شوم.
این جایگزین من است برای تپانچه و گلوله. کاتو با شکوه و جلال فلسفی به روی شمشیر خود می‌پرد؛ من بی‌سر و صدا سوار کشتی می‌شوم. در این کار هیچ چیز شگفت‌انگیزی نیست. اگر آن‌ها می‌دانستند، تقریباً همه انسان‌ها، هر کدام در زمان خود، احساسات کم و بیش مشابهی نسبت به اقیانوس داشته‌اند. آنجاست که جزیره ناسوس شهر تجاری خود را دارد. آنجاست که پرشیا و روم باستان جزایر شناور خود را داشتند. آنجاست که ونیز خود را بر روی هزاران جزیره بنا کرده است. همه ما ایرانیان در رویاهایمان با دریا زندگی می‌کنیم.»