بخشی از کتاب تصویر یک زن:
«ایزابل در حالی که در باغ قدیمی گاردنکورت قدم می‌زد، به این فکر می‌کرد که چقدر زندگی‌اش در این چند ماه دستخوش تغییر شده است. هوای پاییزی انگلستان با آن رطوبت همیشگی‌اش، حس غریبی به او می‌داد، حسی که در آلبانی هرگز تجربه نکرده بود. درختان کهنسال با برگ‌های زرد و نارنجی‌شان، مثل نگهبانانی خاموش او را تماشا می‌کردند و هر قدمش روی شن‌ریزه‌های مسیر، صدایی تولید می‌کرد که در سکوت باغ می‌پیچید. عمه لیدیا همیشه می‌گفت که این باغ قرن‌هاست که همینطور مانده، و حالا ایزابل می‌توانست این قدمت را در هر گوشه‌اش حس کند، در پیچک‌های پیر که از دیوارها بالا رفته بودند، در مجسمه‌های سنگی پوشیده از خزه، و در نیمکت‌های چوبی که زیر باران‌های بی‌شمار، رنگ و رویشان را از دست داده بودند.
لرد وربرتن دیروز دوباره به دیدنش آمده بود و این بار با صراحت بیشتری از احساساتش سخن گفته بود. ایزابل می‌توانست در چشمان او صداقتی عمیق را ببیند، اما چیزی در درونش او را از پذیرفتن این عشق باز می‌داشت. شاید همان حس آزادی‌خواهی بود که همیشه همراهش بود، یا شاید ترس از دست دادن استقلالی که به تازگی به دست آورده بود. او هنوز نمی‌دانست که این تردید از کجا نشات می‌گیرد، اما می‌دانست که نمی‌خواهد به این زودی خود را درگیر تعهدی کند که ممکن است تمام آرزوهایش را برای کشف دنیا و شناخت خودش از بین ببرد. مدام با خود تکرار می‌کرد که هنوز خیلی چیزها هست که باید ببیند، خیلی تجربه‌ها که باید کسب کند، و ازدواج، حتی با مردی به نجابت و ثروت لرد وربرتن، می‌تواند پایانی باشد بر همه این رویاها.»