بخشی از کتاب در ستایش پیاده‌روی:
«پیاده‌روی در ذات انسان نهفته است؛ ما برای راه رفتن ساخته شده‌ایم. این حقیقت در هر قدمی که برمی‌داریم، در هر عضله و استخوانی که به حرکت درمی‌آید، و در هر سیگنال عصبی که از مغز به پاهایمان فرستاده می‌شود، نمایان است. اما آنچه واقعاً شگفت‌انگیز است، تاثیر عمیقی است که این حرکت ساده بر مغز ما می‌گذارد. وقتی قدم می‌زنیم، تنها پاهایمان نیستند که حرکت می‌کنند؛ مغز ما نیز به نوعی به رقص درمی‌آید. جریان خون در مغز افزایش می‌یابد، نورون‌های جدید شکل می‌گیرند و شبکه‌های عصبی پیچیده‌تر می‌شوند. در واقع، هر قدمی که برمی‌داریم، مانند نوازش لطیفی است که مغز ما را نوازش می‌کند و آن را برای عملکرد بهتر آماده می‌سازد. این چیزی است که ما در آزمایشگاه بارها مشاهده کرده‌ایم و داده‌های علمی به وضوح نشان می‌دهند که چگونه یک پیاده‌روی ساده می‌تواند عملکرد شناختی ما را به طور قابل توجهی بهبود بخشد.
اما پیاده‌روی چیزی بیش از یک فعالیت فیزیکی صرف است. وقتی در خیابان‌های شهر، مسیرهای جنگلی یا حتی راهروهای محل کارمان قدم می‌زنیم، در حال انجام کاری هستیم که نیاکان ما هزاران سال انجام داده‌اند. این فعالیت باستانی، که در DNA ما حک شده، یک ارتباط عمیق با محیط اطرافمان ایجاد می‌کند. هر قدم، یک تعامل پیچیده بین مغز، بدن و محیط است. مغز ما مدام در حال پردازش اطلاعات حسی است: ناهمواری‌های زمین زیر پایمان، وزش باد روی پوستمان، صداهای محیط اطراف و مناظری که از کنارشان می‌گذریم. این غنای حسی، که در هیچ فعالیت دیگری به این شکل وجود ندارد، باعث می‌شود پیاده‌روی به یک تجربه کامل و غنی تبدیل شود که نه تنها بدن، بلکه ذهن ما را نیز تغذیه می‌کند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از متفکران بزرگ تاریخ، از ارسطو گرفته تا نیچه، عادت به پیاده‌روی‌های طولانی داشته‌اند.»