بخشی از کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت های حساس:
«فلسفه چیزی فراتر از تفکر انتزاعی و مناظره‌های آکادمیک است؛ فلسفه راهی برای زندگی است. فیلسوفان باستان این را به خوبی می‌دانستند. برای آنها فلسفه ابزاری بود برای درمان روح، برای یافتن آرامش درونی و سعادت در جهانی پر از آشوب و بی‌ثباتی. آنها فلسفه را مانند پزشکی برای روح می‌دیدند؛ همان‌طور که پزشک جسم را درمان می‌کند، فیلسوف به درمان ذهن و روح می‌پردازد. اپیکتتوس، فیلسوف رواقی، می‌گفت: «مدرسه فیلسوف یک درمانگاه است.» فلسفه به ما کمک می‌کند تا با مشکلاتی مانند خشم، اضطراب، غم و حتی ترس از مرگ مواجه شویم و بر آنها غلبه کنیم.
امروزه بسیاری از ما به دنبال پاسخ‌هایی برای مشکلات زندگی‌مان هستیم. به روانشناسان، خودیاری‌ها و حتی مشاوران معنوی مراجعه می‌کنیم. اما شاید ندانیم که بسیاری از این رویکردهای مدرن ریشه در آموزه‌های فلاسفه باستان دارند. برای مثال، درمان‌های شناختی-رفتاری امروزی شباهت زیادی به آموزه‌های رواقیون دارند. هر دو بر این باور هستند که ما نه از رویدادها، بلکه از برداشت‌هایمان از رویدادها رنج می‌بریم. هر دو به ما می‌آموزند چگونه افکارمان را تشخیص دهیم، آنها را به چالش بکشیم و اگر لازم است، تغییر دهیم. این همان چیزی است که سقراط به آن «مراقبت از روح» می‌گفت. او معتقد بود زندگی بدون تفکر، زندگی نیست و هدف اصلی ما باید «شناخت خود» باشد. فلسفه به ما کمک می‌کند تا به خودمان نگاهی عمیق‌تر بیندازیم و پرسش‌های بنیادین درباره هویت، ارزش‌ها و هدف زندگی‌مان را مطرح کنیم.»