بخشی از کتاب سرزمین موعود:
«شب انتخابات ۲۰۰۸، وقتی نتایج نهایی اعلام شد، در اتاق هتلی در شیکاگو نشسته بودم. میشل و دخترها کنارم بودند. برای لحظه‌ای طولانی به صفحه تلویزیون خیره شدم و سعی کردم عمق آنچه اتفاق افتاده بود را درک کنم. در آن لحظه، به تمام کسانی فکر می‌کردم که این مسیر را پیش از من هموار کرده بودند. به مادرم فکر می‌کردم که این لحظه را ندید، به پدربزرگم که در جنگ جهانی دوم خدمت کرده بود، در حالی که در خانه خودش با تبعیض نژادی روبرو بود. به فعالان جنبش حقوق مدنی، به رهبران جوان جنبش دانشجویی، و به تمام آمریکایی‌هایی که نسل‌ها برای ساختن اتحادیه‌ای کامل‌تر تلاش کرده بودند. در آن لحظه، بیش از هر زمان دیگری می‌دانستم که داستان من تنها بخش کوچکی از داستان بزرگ‌تر آمریکاست.
در اولین روز ورودم به دفتر بیضی شکل، وزن مسئولیتی که بر دوشم قرار داشت را با تمام وجود حس می‌کردم. کشور در میانه بزرگترین بحران اقتصادی از زمان رکود بزرگ بود. هر روز صدها هزار آمریکایی شغل‌شان را از دست می‌دادند، خانه‌هایشان را از دست می‌دادند، و پس‌اندازشان در حال نابودی بود. دو جنگ در عراق و افغانستان همچنان ادامه داشت و تروریسم هنوز تهدیدی جدی برای امنیت ملی ما بود. نشستن پشت میز تاریخی رزولت و دیدن نامه‌ای که جورج بوش برایم گذاشته بود - نامه‌ای سرشار از لطف و سخاوت - به من یادآوری کرد که فارغ از اختلافات سیاسی‌مان، ما همه بخشی از یک سنت بزرگتر هستیم، سنتی که باید آن را حفظ کنیم و به نسل بعد منتقل کنیم.»