بخشی از کتاب سقوط و خیزش:
«لیزا بیمن در صندلی ۴A پرواز ۱۱ نشسته بود و داشت نامه‌ای برای شوهرش می‌نوشت. از پنجره هواپیما می‌توانست افق منهتن را ببیند که در نور صبحگاهی می‌درخشید. هیچ‌کس در آن هواپیما نمی‌دانست که تنها چند دقیقه بعد، زندگی‌شان - و زندگی هزاران نفر دیگر - برای همیشه تغییر خواهد کرد. مهمانداران در حال سرو صبحانه بودند و بیشتر مسافران یا خواب بودند یا روزنامه می‌خواندند. این آخرین لحظات آرامش قبل از طوفانی بود که تاریخ آمریکا را برای همیشه تغییر داد. در همان زمان، در فرودگاه نیوآرک، جرمی گلیک در صف پرواز ۹۳ ایستاده بود و با همسرش لیز تلفنی صحبت می‌کرد، غافل از اینکه کمتر از سه ساعت بعد، به یکی از نمادهای شجاعت و مقاومت در برابر تروریسم تبدیل خواهد شد.
در مرکز تجارت جهانی، جوزف پیسکیتلو، آتش‌نشان ایستگاه شماره ۶ منهتن، تازه شیفت کاری‌اش را شروع کرده بود. او به همراه همکارانش در حال چک کردن تجهیزات و آماده‌سازی برای یک روز معمولی دیگر بود. هیچ‌کدام از آنها نمی‌دانستند که ساعاتی بعد، در یکی از بزرگترین عملیات نجات تاریخ شرکت خواهند کرد. در طبقه ۸۹ برج شمالی، مارلن کروز همانطور که هر روز صبح انجام می‌داد، کامپیوترش را روشن کرد و فنجان قهوه‌اش را روی میز گذاشت. او یکی از صدها نفری بود که در آن صبح سرنوشت‌ساز، طبق روال همیشگی به محل کارشان رفته بودند، بی‌خبر از اینکه این آخرین صبح زندگی‌شان خواهد بود.»