بخشی از کتاب ایگو دشمن من است:
«خودشیفتگی به ما می‌گوید که ما استثنایی هستیم و قوانین عادی شامل حال ما نمی‌شود. ما را متقاعد می‌کند که موفقیت‌های کوچک‌مان بزرگ‌تر از آن چیزی است که واقعاً هست و شکست‌هایمان همیشه تقصیر دیگران است. مانند یک عدسی معیوب، واقعیت را تحریف می‌کند و ما را از دیدن حقیقت باز می‌دارد. وقتی به تاریخ نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که چگونه این توهم خودبزرگ‌بینی، امپراتوری‌ها را نابود کرده، رهبران را به سقوط کشانده و استعدادهای درخشان را به خاکستر تبدیل کرده است. با این حال، ما همچنان فکر می‌کنیم که می‌توانیم استثنا باشیم، که ما می‌توانیم بر این دشمن درونی غلبه کنیم بدون آنکه واقعاً با آن مواجه شویم.
بزرگترین طنز خودشیفتگی این است که هر چه بیشتر به دنبال بزرگی باشیم، کمتر به آن می‌رسیم. این همان چیزی است که رواقیون باستان به خوبی می‌دانستند و مدیران موفق امروزی به سختی آن را می‌آموزند. موفقیت‌های واقعی، آنهایی که ماندگار می‌شوند و ارزش واقعی دارند، معمولاً زمانی به دست می‌آیند که ما کمتر به خودمان و بیشتر به کار و خدمتی که می‌توانیم ارائه دهیم، فکر می‌کنیم. این تناقضی است که درک آن دشوار است: برای رسیدن به بزرگی، باید از جستجوی آن دست بکشیم. باید خود را فراموش کنیم تا بتوانیم به بهترین نسخه خودمان تبدیل شویم.»