بخشی از کتاب کمکم کن، گرفتار شده ام:
«گیر افتادن در زندگی، برخلاف تصور رایج، لزوماً نشانه ضعف یا تنبلی نیست. این احساس اغلب نتیجه طبیعی سیستم عصبی ما برای حفظ وضعیت موجود است. مغز انسان از نظر تکاملی به گونه‌ای طراحی شده که ثبات را بر تغییر ترجیح می‌دهد، حتی اگر این ثبات با ناراحتی همراه باشد. هنگامی که در موقعیت آشنایی قرار داریم، حتی اگر آن موقعیت دردناک باشد، مغز ما مدارهای عصبی خاصی را فعال می‌کند که احساس امنیت و پیش‌بینی‌پذیری ایجاد می‌کنند. این مکانیسم که زمانی برای بقای ما ضروری بوده، امروز می‌تواند به مانعی بزرگ برای رشد و پیشرفت تبدیل شود. درک این واقعیت نوروبیولوژیک، اولین گام برای رهایی از چرخه‌های تکراری است. ما باید بپذیریم که احساس ترس و مقاومت در برابر تغییر، واکنشی طبیعی است، نه نشانه‌ای از شکست شخصی.
روایت‌های درونی ما نقش مهمی در تداوم احساس گیر افتادگی دارند. هر یک از ما داستان‌هایی در ذهن خود داریم که مدام برای خود تکرار می‌کنیم: «من توانایی این کار را ندارم»، «همیشه همین‌طور بوده‌ام»، «تغییر برای من ممکن نیست». این روایت‌ها اغلب ریشه در تجربیات اولیه زندگی دارند و با گذشت زمان چنان در ذهن ما تثبیت شده‌اند که دیگر آنها را به عنوان حقایق مطلق می‌پذیریم. اما داستان‌های ذهنی ما لزوماً بازتاب واقعیت نیستند؛ آنها تفسیرهایی هستند که زمانی برای محافظت از خود ساخته‌ایم. چالش بزرگ اینجاست که باید این داستان‌ها را آگاهانه شناسایی کنیم، صحت آنها را زیر سوال ببریم و در صورت لزوم، روایت‌های سازنده‌تری را جایگزین کنیم. این فرآیند بازنویسی داستان زندگی، اگرچه دشوار است، اما می‌تواند دریچه‌های جدیدی از امکان را به روی ما بگشاید.»