بهداشت فردی 
عبارت است از کلیه فعالیتها و اقداماتی که انسان به طور مسئولانه برای حفظ، تأمین و ارتقاء سلامت خود و در نهایت اطرافیانش انجام می­دهد. این فعالیت­ها و اقدامات شامل مراقبت از اعضاء و اندام­های بدن، مراقبت از پوست، مو، دهان و دندان، تغذیه،ورزش، خواب و استراحت می­باشد.

نتایج بررسی­های نجام شده نشان می­دهد که کاربرد رفتارها و الگوهای صحیح بهداشت و به عبارتی رفتارهای بهداشتی به طور متوسط یازده سال به طول عمر فرد در مقایسه با فردی که نسبت به این رفتارها بی­توجه است خواهد افزود.

در واقع ملاک عمل در بهداشت فردی، ارایه و مسئولیت فردی است که وی را ملزم به رعایت بهداشت و خودداری از عادات غیربهداشتی می­کند. زمینه­ساز انجام رفتارهای بهداشت، شناخت،اگاهی و نگرش صحیح است. اطلاعات و آگاهی­های فرد در زمینه بهداشت فردی در رعایت اصول و موازین بهداشت فردی می­تواند زنجیره­های به وجود آورنده بیماریها مانند کمبودهای غذایی، بیماریهای انگلی، گوارشی و ... را قطع کند و چون همیشه این امکان برای ما وجود ندارد که با همه افراد محیط خود مدت طولانی معاشر باشیم و خوی ذاتی خود را آن طور که هست به آنان نشان دهیم. لذا قضاوتهای این افراد درباره ما اغلب 

از روی ظاهرمان صورت می­گیرد. بدین ترتیب چه غلط و چه درست، ظاهر هر کس در نحوه قضاوت مردم درباره او مؤثر می­افتد پس چه بهتر که به آراستگی ظاهری توجه شود.

ظاهر آراسته به درست ایستادن، درست راه رفتن، تمیز بودن لباس و متناسب بودن آن بستگی دارد. در عین 
حال پاکیزگی پوست، مو، دندان­ها و سایر اعضای بدن نیز در این میان اهمیت به سزا دارد. چون بی­توجهی به آنها سبب بروز بیماریهای مختلفی می­شود که اگر هم واگیر نباشند، لااقل سبب دور شدن مردم از ما خواهند بود.

دقت و توجهی که هر شخصی در نگهداری سلامت و بهداشت خود اختصاص می­دهد بستگی به میزان ارزشی دارد که برای این موضوع قائل است.

انسان اغلب تا هنگامی که از سلامت کامل برخوردار است معمولاً کمتر به موضوع سلامتی توجه داشته و 
نسبت به اهمیت آن بی­تفاوت می­باشد و چشمان او بیشتر متوجه سایر مسایل و مقاصد زندگی است. فقط هنگامی فرصت پیدا می­کند به ارزش واقعی آن پی می­برد. که در چنگال بیماری اسیر گردد. در این موقع است که برای اعاده سلامت خود تقلا و تلاش نموده و با خود می­گوید «راستی سلامتی مهمترین نعمتی است که در زندگی نصیب بشر شده است» و این همان کسی است که تا قبل از ابتلا به بیمرای کمترین توجهی به سلامت و بهداشت خود نداشت.

آری انسان تاچیزی را از دست ندهد، به ارزش آن پی نخواهد برد به عبارت ساده­تر از دست دادن آن چیز سبب می­شود که چشم انسان نسبت به اهمیت و ارزش آن بازتر شود. عده­ای از مردم تصور می­کنند که وقتی در شخص علایم بیماری خاصی پیدا نباشد سالم بوده و بهداشت وی رعایت شده است بدین لحاظ مبنی ارزشیابی بهداشتی را تنها در سالم بودن می دانند. 
البته سلامتی متضمن بیمار نبودن است ولی سالم بودن چیزی بیشتر از بیمار نبودن است.یک لحظه به جوابی که به احوال­پرسی دیگران می­دهید فکر کنید وقتی کسی از شما می­پرسد«حال شما چطور است» قبل از جواب دادن چه فکری می­کنید؟ آیا گفتن کلمه «خوبم» به این معنی است که در بدن خود دردی احساس نمی­کنید و بیمار نیستید؟ یا آن که منظورتان این است که یک «شمای» دیگر هم علاوه بر بدنتان وجود دارد که خوشحال، 
راضی، خوب است اگر چنین است، پس وجود شما ترکیبی از تن و روان شماست که به هم وابستگی دارند و سلامت یکی در سلامت دیگری مؤثر است به عبارت ساده­تر تأمین بهداشت با حفظ سلامت و بهداشت تن و روان توأماً عاید می­گردد. و عدم ابتلا به بیماری یا ناتوانی و نقص عضو دلیل بر سلامت و بهداشت نیست بلکه سلامت روانی نیز همراه با سلامت جسمانی در تکمیل بهداشت باید منظور گردد.

در مقابل کسانی که نسبت به مسایل بهداشت بیگانه بوده و یا توجه کمتری به آن دارند و افرادی نیز 
وجود دارند که نهایت دقت در بهداشت خود به عمل می­آورند این افراد دارای قدرت وکارایی بیشتری بوده، خوب می­اندیشند و با حوصله زیاد و رفتار پسندیده با دیگران معاشرت می­نمایند. شما علایم سلامت کامل را در چهره و رفتار آنها به خوبی تشخیص می­دهید.تمامی اعضای بدن آنان دارای شرایطی است که لازمه یک فرد سالم می­باشد و سلامتی رادر گفتار و کردار این افراد که با قدرت، پر حوصله، خونسرد و شاد هستند می­توان 
تشخیص داد.

هر کس بامراعات بهداشت قادر است از لحاظ جسمانی , روانی و اجتماعی در وضع مناسبی قرار گرفته و وظیفه ای را که نسبت به خود و افراد خانواده و جامعه خود دارد به خوبی ادا کند

• سلامتی‌ چیست‌ ؟

عبارتست‌ از رفاه‌ کامل‌ جسمی‌، روانی‌ و اجتماعی‌، نه‌ فقط‌ نبودن‌ بیماری‌ و معلولیت‌، شخص‌ سالم‌ کسی‌ است‌ که‌ علاوه‌ بر سلامت‌ جسم‌ از سلامت‌ روان‌ نیز برخوردار بوده‌ و از نظر اجتماعی‌ و روحی‌ در آسایش‌ باشد.

• بهداشت‌ چیست‌ ؟