4ـ5 ناپیوستگی ها
    یکی از اصول مهمی که زمین شناسان در بررسی های خود مورد توجه قرار می دهند ، اصل روی هم قرار گرفتن لایه هاست . به این مفهوم که هر لایه رسوبی جدید همواره بر روی لایه رسوبی قدیمیتر قرار گرفته است . با توجه به این اصل و با استفاده از نشانه های تعیین بالا و پایین لایه های رسوبی ، که پیشتر به آن اشاره شد ، به سادگی می توانیم لایه هایی را که بر اثر چین خوردگی حالتی برگشته دارند ، تشخیص دهیم . علاوه بر آن ، زمین شناسان با استفاده از فسیلهای موجود در لایه های مختلف یا به توسط روش های رادیواکتیو ، می توانند سن حقیقی سنگها و لایه ها را نیز به دست آورند . 
    گاه در توالی لایه های رسوبی یک ناحیه ، گمشدگی مشاهده می شود . به این معنی که رسوبات مربوط به یک محدوده زمانی دیده نمی شوند ( شکل 4ـ50) . علت این امر چیست ؟ این پدیده ممکن است به دلیل عدم رسوبگذاری در یک فاصله زمانی معین یا در نتیجه بالاآمدگی زمین و فرسایش ثانوی بخشی از رسوبات باشد . در زمین شناسی ، سطحی که در آن گمشدگی زمانی و رسوبی وجود دارد (( ناپیوستگی )) نامیده می شود . ناپیوستگی ها ، اغلب یک سطح فرسایش قدیمی هستند که ، بسته به شرایط زمان تشکیل ، لایه های سنگی دو سوی آن ممکن است هم شیب یا با شیبهای متفاوت باشد ( 4ـ51).
    فراوانترین نوع ناپیوستگی ، که در اغلب نقاط قابل مشاهده است ، حالتی است که رسوبات جدید ( مانند آبرفتهای رودخانه ای و رسوبات بادی ) به روی سنگهای قدیمیتر قرار گیرند . به عنوان مثالی در این مورد می توان سطح ناپیوستگی بین رسوبات آبرفتی تهران و سنگهای زیرین آن ( توفهای سبز البرز ) را نام برد .
شکل 
3ـ5 سنگها و تاریخ زمین 
    بررسی سه گروه سنگهای سازنده پوسته زمین اطلاعات با ارزشی را در مورد نحوه تشکیل سنگها ، محیط تشکیل آنها و بالاخره تغییرات ثانوی که بعد از تشکیل در سنگها به وقوع پیوسته ، به دست می دهد . از میان گروه های سه گانه رسوبی ، آذرین و دگرگونی ، بیشترین اطلاعات را می توان از سنگهای رسوبی لایه لایه ، مخصوصاً نمونه های فسیلدار آنها ، به دست آورد . زمین شناسان توانسته اند با تحلیل این گونه داده ها مقیاسی دقیق برای زمان زمین شناسی تدارک ببینند و بر مبنای آن رخدادهای تاریخ طولانی زمین را منظم نمایند . 
زمان زمین شناسی
    تاکنون تعریف جامعی برای زمان یافت نشده است . شاید بتوان زمان را کمیتی مداوم ( مدتی ، دوره ای ، مرحله ای ) دانست که ضمن آن تغییرات و رویدادها در یک مسیر غیرقابل برگشت وقوع می یابند . به خلاف پیچیدگی تعریف زمان ، درک و اندازه گیری آن به سادگی امکان پذیر است . ابزارهای مدرن اندازه گیری زمان ، خطای ناچیزی در طول زمان طولانی دارند . متأسفانه از هیچ یک از این ابزارها نمی توان در مورد تعیین سن پدیده ها و رخدادهای زمین شناسی سود جست ، چون در کره زمین با زمانهای در حد میلیونها سال سروکار داریم و این بسیار فراتر از مقیاسهای بشری است . 

    واحدهای زمانی زمین شناسی : بر اساس بررسی هایی که بر روی فسیلها ، تعداد و تنوع جانداران ، انقراض آنها در مدتی کوتاه ، حوادث کوهزایی و ناپیوستگی ها صورت گرفته عمر زمین به بخش هایی تقسیم شده است ( جدول 3ـ14) . بدین ترتیب بخشی از تاریخ زمین که در آن آثار حیات ( فسیلها ) یافت شده به سه ((دوران )) به نامهای (( دیرینه شناسی )) ( پالئوزوئیک )  ، (( میانه زیستی )) ( مزوزوئیک )  ، و (( نوزیستی)) (سئوزوئیک )  تقسیم شده است . دورانها سه گانه فوق هر یک به چند (( دوره )) و هر دوره به بخش های زمانی کوچکتری به نام (( دور )) تقسیم شده است . به کلیه زمانهای قبل از این سه دوران ، یعنی پیش از حدود 570 میلیون سال قبل ، (( پره کامبرین ))  اطلاق می گردد . 
    واحدهای سنگی چینه شناسی : در واحدهای سنگی چینه شناسی آنچه که مورد تأکید است ویژگیهای انواع سنگهای تشکیل دهنده چینه هاست ، که قسمت عمده آن از یک نوع سنگ معین یا مجموعه ای از سنگهای مشخص درست شده باشد . هر واحد سنگی چینه شناسی ممکن است از یکی از گروه های رسوبی آذرین و دگرگونی یا مجموعه ای از دو یا هر سه نوع از این گروهها درست شده باشد . این واحدها عبارتند از :
    الف ) (( لایه )) : کوچکترین واحد سنگی چینه شناسی است و به واسطه داشتن ویژگیهای مشخص ، از لایه های بالا و پایین خود تمیز داده می شود . 
    ب) ((بخش)) : واحد دیگری است مرکب از چند لایه که از نظر ویژگی های سنگ شناسی مشخص است و در بن قسمتهای دیگر به آسانی تمیز داده می شود .